در دوران شورش به دنیا آمده ایم. خود را با شور و شیفتگی

وقف این می کنیم،زندگی و جوانی مان را به خطر می اندازیم،

و ناگهان می ترسیم: خستگی، یکنواختی، تردید نسبت به

توانایی های شخصی. دوستان دیگر را می بینیم که دست از

مقاومت می کشند. ناچاریم به انزوا و غافلگیری هایی سرشار

از پیچ و خم های ناشناخته، و ناگزیریم به این که پس از هر

سکندری، یاوری نداشته باشیم، و سرانجام از خود می پرسیم

آیا به زحمتش می ارزد؟

ارزش ادامه دارد. و ادامه می دهیم، هر چند می دانیم روح ما،

هر چند ابدی، اینک اسیر تور زمان است، با فرصت ها و

محدودیت هایش. تا آن گاه که ممکن باشد، می کوشیم خود

را از این تور رها کنیم ، و آن گاه که دیگر ممکن نباشد ،

 باز می گردیم به سر گذشتی که برای ما باز گفته اند،

اما مبارزه هایمان را همچنان در خاطر نگاه می داریم،

و اگر شرایط باز مساعدشود، آماده ی آغاز دوباره نبرد

 خواهیم بود. آمین

                    اثری از:پائولو کوئیلو

این تصور که عشق خوشبختی می آورد، اختراع مدرنی است

که در پایان قرن هفدهم به وجود آمده. از قرن هفدهم به بعد،

این اعتقاد را به مردم می آموزند که عشق باید تا ابد دوام داشته

باشد و ازدواج بهترین مکان برای تحقق عشق است. در گذشته

این قدرها نسبت به دوام شور و عشق خوش بین  نبودند. داستان

رومئو و ژولیت اصلا شاد نیست، یک تراژدی است. در دهه های

اخیر، روز به روز بیشتر از ازدواج توقع دارند که راهی باشد برای

تحقق خویشتن. دروغ و ناشادی در کنار هم رشد کرده است.

                                       اثری از: پائولو کوئیلو

در قصه ای قدیمی آمده است که وقتی حضرت عیسی

روی صلیب درگذشت بی درنگ به دوزخ رفت تا گناه کاران

را نجات دهد.

شیطان بسیار ناراحت شد و گفت :

- دیگر در این دنیا کاری ندارم . از حالا به بعد ، همه تبه کارها و

 خلاف کارها و گناه کارها و بی ایمان ها ، همه یکراست به

بهشت می روند !

عیسی به شیطان بیچاره نگاه کرد و خندید :

- ناراحت نباش . تمام آنهائی که خودشان را بسیار با تقوا

می دانند و تمام عمرشان کسانی را که به حرف های من

 عمل نمی کنند محکوم می کنند ، به این جا می آیند .

چند قرن صبر کن تا ببینی که دوزخ پُرتر از همیشه می شود !

                                       اثری از: پائولو کوئیلو